Sinds 2004 woon ik in mijn 40 vierkante meter groot huis, groot balkon en met veel liefde ingericht. Het was het eerste huis dat ik helemaal voor mij alleen heb ingericht. In 2004 ben ik na 18 jaar huwelijk gescheiden. Toen ik de woning betrok, heb ik mijn huisbaas, die boven mij woont, meegedeeld dat ik katten en honden zal hebben. Geen probleem, het is ook altijd goed gegaan. Ik kan veel hebben en ik ken de plattelandsmentaliteit, als je maar alles accepteert, heb je pech, want alles wordt als vanzelfsprekend gezien. Ruim 9 jaar heeft men mijn recht op privé wel duizend keer met de voeten getreden. Mijn eigen schuld, ik heb mijn huis nooit afgesloten en de deuren zijn meestal open. Dan kom je thuis en je strijkijzer of de stofzuiger zijn gewoon verdwenen, even geleend, alleen niet gevraagd! Ga je met vakantie, dan wordt je wasmachine gebruikt of lege koelkast volgestopt. Die mentaliteit is heel normaal; ik ben niet de enige in Göcek die zulke verhalen vertellen kan. Het huis is van de huisbaas en men heeft mij toegestaan om in dit huis te leven. Ook als ik m’n huur betaal, blijft het nog steeds zijn huis, dus hij mag erin en eruit wanneer hij dat wil. Ik heb zelfs al verhalen gehoord dat de huisbaas is komen douchen. Hoe dan ook, zo erg is het nooit geweest, ook als ik af en toe wel eens moest slikken. Ik heb meestal ook niks gezegd, omdat ik me voor deze mensen schaamde. Het is moeilijk voor mij mensen uit te leggen dat ze mij moeten respecteren. Zo zijn dan de jaren voorbij gegaan.
Om 9 uur staan we weer in de startblokken, het weer is goed. De vanggroep is geslonken tot twee personen, Gudrun en ik, Aylin zal later komen om de gevangen katten naar de dierenarts in Fethiye te rijden. De katten die gisteren geopereerd werden, wachten ook om opgehaald te worden.
Het is 2 maanden geleden dat mijn man en ik naar onze buren gingen voor een ontspannen drankje en gesprek na een lange dag werken. Ik had net een slokje genomen toen mijn telefoon ging. Het was een van de dorpsbewoners om te melden dat een kitten was aangereden door een auto. Het diertje leefde nog, maar kon z’n voorpootjes niet meer bewegen, aldus de dorpsbewoner. Het was 8 uur in de avond. De dichtstbijzijnde dierenkliniek is een half uur rijden dus ik voelde me hopeloos zoals altijd wanneer er zoiets gebeurt. Natuurlijk vertelde ik hem dat ik er over 5 minuten zou zijn en zou kijken wat ik kon betekenen voor dit arme kitten. Ik belde de dierenkliniek in Fethiye en vroeg hen de kliniek open te houden en standby te zijn.
Vandaag hebben wij nogmaals 12 katten gevangen, de 17 katten van gisteren hebben we vandaag om 12.00 uur weer naar huis gebracht. Aan het strand konden we maar een kat vangen – helaas een vrouwtje en te slim. Ik moet er nu om lachen want elke kater loopt in de val. Alleen die vrouwtjes katten zijn moeilijk om te vangen, vooral als ze al een beetje levenservaring hebben.
Vanmorgen om 9.00 uur hebben we elkaar op het strand ontmoet om de katten uit de omgeving te gaan vangen. Alles was goed voorbereid, de dierenarts van Fethiye wacht al op de tijgers en we gingen van start. De katten zijn de dag ervoor niet gevoerd en zijn allemaal wild en hongerig. Om 12.00 uur zijn we gestopt en hadden we 17 katten gevangen. De dierenarts moet ook klanten helpen en niet alleen de dierenbescherming. Lees verder
Gelukkig nieuwjaar allemaal! Met de feestdagen had ik een paar dagen vrij en Sina vroeg me om met haar mee te gaan met een van haar kleine avonturen. De negen pupjes van Miss Moneypenny moesten naar de dierenarts voor hun inentingen, zo gepiept. Althans, dat dacht ik… Lees verder
Vanmorgen was ik al heel vroeg uit de veren, heb me gewassen en gekamd, mijn huis gepoetst en om 09.00 uur belde Christine mij op. Jammer genoeg was ze gisteren op de bank in slaap gevallen en daarom kan ze mijn telefoontje nu pas beantwoorden. Ik vraag aan Christine: “Heb je zin in een avontuur à la Sina?” Christine was dolblij en zonder verdere vragen te stellen antwoordde ze: “Ja, graag!” Ik geloof dat ik wel een reisbureau kan beginnen! We hebben om 11.00 uur afgesproken, ik moet Christine uit Inlica ophalen want ze heeft geen auto!
Ik rijd al vroeg naar Irma, ze is er niet maar ik laat voer achter in haar bak. De bakken staan er nog steeds. Het buffet biedt vandaag braadkuiken van gisteren, pasta met blikvoer, waar wat droogvoer door gemengd is. O ja, en melk. Ik weet dat ik overdrijf, maar het is een jonge moeder en het is tenslotte oudjaarsdag! Ik wil eigenlijk naar het asiel gaan, maar ik doe het maar beter niet, want ik wil mijn humeur niet nog meer bederven. Ik heb ruzie gehad met Robert, dus ik zal oudejaarsavond doorbrengen in pyama met pasta, barilla, wijn en de computer. Geen probleem voor mij. De jaarwisseling is niet zo mijn ding.
Om half elf rijd ik naar Irma, en jawel ze is er! Maar omdat ik zo vroeg ben, is er geen braadkippetje. Ik koop de kip pas na 13.00 uur. Lees verder
